W piątek przed wyjazdem naprawde ciężko było wysiedziec za biurkiem bo mysli cały czas uciekały w strone czekającego nas wyjazdu. O 15 było po kłopocie i mogłem udać się do domu. „szybkie” pakowanie całego szpeju potrzebnego i niepotrzebnego i po 17 wyjazd. W samochodzie było ciasnawo, ale wśród fajnych ludzi dało się to przeżyć. Drogę przebyliśmy z przygodami, ale szczęśliwie nic się nie stało. Do Kościerzyny dotarliśmy w środku nocy. Zamiast iśc spać gadaliśmy jeszcze do rana. Numery i chipy mielismy odebrane przez osoby z samochodu który dotarł wcześniej więc nie myśleliśmy się zrywać. Kosztowało nas to wariackie zbieranie się rano. Wszystko było robione w biegu, ale koniec końców byliśmy o 8 na starcie zgodnie z planem. Tu raczej bez fajerwerków, mało osób, większej oprawy wizualnej i wyścigowego klimatu, ale co tam... ruszamy. Z miasta wyprowadzili nas policjanci na motocyklach. Początek mieliśmy trochę szarpany i nerwowy. Wiało mocno, ale pogoda była znośna. Przy skręcie na pierwszy bufet doszło do kraksy. Najechałem na skręcająca Anetę i musieliśmy sie zbierać z asfaltu. Znów ucierpiały anetkowe kolana, ale nic to mogło być znacznie gorzej. Po odsapnięciu na bufecie i załataniu kolana ruszyliśmy dalej... Teraz juz trzymaliśmy odpowiednie dla całej grupy tempo. Trasa była praktycznie cały czas w lasach. Wkurzały na niej mocno dość liche asfalty. Jazde umilały niwielki acz liczne podjazdy. Kilometry uciekały szybko. Zajeżdżaliśmy na wszystkie napotkane bufety gdzie panowała bardzo przyjemna atmosfera. Kiepsko wypadł tylko obiad bo kubeczek lichej pomidorówki to nie było stanowczo to na co liczyliśmy, ale na nastepnym postojuw Lipnicy odbiliśmy to sobie pałaszując mnóstwo chleba ze smalcem, ciasta i innych specjałów. Był to dla mnie jeden z dwóch najlepszych bufetów. Drugi był pod koniec trasy (przedostatni). Zjechało się tam sporo rowerzystów i wreszcie mozna było złapać troche wyścigowego klimatu. Ludzie byli przesympatyczni, dzieciaki przybijały nam piątki w locie, wszyscy skakali przy nas jak przy jakis lordach, zyc nie umierać :)
widoki pod koniec stawały sie coraz lepsze. Górki i rozciagające sie po bokach pola robiły naprawdę fajne wrażenie.
Na mecie bylismy po 10 o pół godzinie. Tu odsapnelismy napilismy sie piwka, skorzystalismy z masażu. Całośc zleciała nie wiadomo kiedy. Wieczór spędziliśmy na odpoczynku niespiesznym sączeniu piwka i rozmowach. I to tyle. Za rok jedziemy znowu.